پس از یاد خدا و درود!همانا انسان از به دست آوردن چیزی خشنود میشود که هرگز آن رااز دست نخواهد داد،وبرای چیزی اندوهناک است که هرگز به دست نخواهد آورد،پس بهترین چیز نزد ما در دنیا،رسیدن به لذتها،یا انتقام گرفتن نباشد،بلکه هدف ما خاموش کردن باطل ،یا زنده کردن حق باشد،تنها به توشه ای که از پیش فرستاده ایم خوشنود باشیم.

دنیا گذرگاه عبور است،نه جای ماندن،ومردم در آن دو دسته اند:یکی آن که خود را فروخت وبه تباهی کشید،ودیگری آن که خود را خرید وآزاد کرد.

دوست،دوست نیست مگر اینکه حقوق برادرش را در سه جایگاه نگهبان باشد:در روزگار گرفتاری،آن هنگام که حضور ندارد،وپس از مرگ.

کسی را که چهار چیز دادند،از چهار چیز محروم نباشد:با دعا از اجابت کردن،با توبه از پذیرفتن،با استغفار از آمرزش گناه،با شکر گزاری از فزونی نعمتها.

نماز موجب نزدیکی هر پارسائی به خداست،وحج جهاد هر ناتوان است.هر چیزی زکات دارد،زکات تن،روزه،وجهاد زن،نیکو شوهرداری است.

آن کس که در عمل کوتاهی کندفدچار اندوه گردد،وآن را که از مال وجانش بهره ای در راه خدا نباشد خدا را به او نیازی نیست.

برآوردن نیازهای مردم پایدار نیست مگر به سه چیز،کوچک شمردن آن تا خود بزرگ نماید،پنهان داشتن آن تا خود آشکار شود،وشتاب در برآوردن آن،تا گوارا باشد.

مارا حقی است که اگر به ما داده شود،وگرنه برپشت شتران سوار شویم وبرای گرفتن آن برانیم هر چند شب روی به طول انجامد.

خجسته میلاد حضرت علی(علیه السلام)برجمیع مسلمین مبارکباد.