مؤمن غبطه مى خورد و حسادت نمى ورزد، منافق حسادت مى ورزد و غبطه نمى خورد.

 

زبان مؤمن، در پشت دل اوست و دل منافق، در پشت زبان او، زیرا مؤمن هرگاه بخواهد سخنى بگوید

 

، ابتدا درباره آن مى اندیشد، اگر خوب بود اظهارش مى کند و اگر بد بود آن را پنهان مى دارد.

 

 اما منافق هر چه به زبانش آید مى گوید، بى آنکه بداند چه سخنى به سود او و چه سخنى به زیان اوست.

سه چیز است که در هر کس باشد منافق است

 

 اگر چه روزه دارد و نماز بخواند و حج و عمره کند و بگوید که مسلمانست

 

، کسى که هنگام سخن گفتن دروغ بگوید و وقتى که وعده دهد تخلف نماید و چون امانت بگیرد، خیانت نماید.