سال ها پیش از این به من گفتی

که ((مرا هیچ دوست میداری؟))

گونه ام گرم شد ز سرخی شرم

شاد و سر مست گفتمت ((آری))

باز دیروز جهد میکردی

که ز عهد قدیم یاد آرم

سرد و بی اعتنا ترا گفتم

که دگر ((دوستت نمی دارم!))

ذره های تنم فغان کردند

که خدا را، دروغ می گوید

جز تو نامی ز کس نمی آرد

جز تو کامی ز کس نمی جوید

تا گلویم رسید فریادی

کاین سخن در شمار باور نیست

جز تو، دانند عالمی، که مرا ؛

در دل و جان هوای دیگر نیست

لیک آرام ماندم و خاموش

ناله ها را شکسته در دل تنگ

تا طپش های دل نهان ماند؛

سینه ی خسته را فشرده به چنگ

در نگاهم شکفته بود این راز

که ((دلم کی ز مهر، خالی بود؟))

لیک تا پوشم از تو، دیده ی من؛

بر گل رنگ رنگ قالی بود

دوستت دارم و نمی گویم.

تا غرورم کشد به بیماری!

زانکه می دانم این حقیقت را

که دگر دوستم..... نمی داری....

شعر از سیمین بهبهانی