شعرمی‌کشد مرا به پیش هر قدم گرفته‌ای مرا
دست کم گرفته‌ام تو را، دست کم گرفته‌ای مرا

عرصه عرصه‌ی پریدن است مرغ خانگی شدن بس است
ابتدا قلم ز من سپس از قلم گرفته‌ای مرا

رو به رویم ایستاده‌ای تکه تکه خرد می‌شوم
تکه سنگ شو سپس ببین کوه غم گرفته‌ای مرا

بادبادکی به شاخه‌ای گیرکرده و نمی‌رود
هرچه پس زدم تو را چرا باز هم گرفته‌ای مرا

دست تو به من نمی‌رسد ای پلنگ بیشه زارها
محجوبم خسوف کهنه‌ای‌ست دست کم گرفته‌ای مرا