پرنده ها،فکرمی کنند اگر اسیر قفس شوند به آخر دنیا رسیده اند؛من همیشه به هوش ودرایت این کبوترهای جلد خانگی آفرین گفته ام ؛

نان وآب وغذایشان که مهیا ،اتاق خوابشان هم که مرتب ،تازه اگر بچه خوبی هم باشند

ومثل آدم سرشان را بیندازند پایین وزندگیشان را بکنندهم عزت واحترام دارند وهم روی چشم همه جا.

اما این پرنده های آزاد بی سروسامان ،آنها فکر می کنند که آزادند، اسیر آسمانند وخود نمی دانند؛

تا ته آسمان می پرند با شکم خالی،نمی دانند بهار را دیگر نخواهند دید، اگرزمستان بی برگی را تجربه کنند....

شما چه فکر می کنید؟!!!