انسان وقتی تمام عیار،
 وحدت یافته، آرام،
بارور و شادمان می شود
 که فرآیند فردیت کامل شود،
 وقتی که ؛ خودآگاه و ناخودآگاه
 او بیاموزند در صلح و صفا
 با هم زندگی کنند
 و مکمل یکدیگر باشند

چو بستی در به روی من، به کوی صبر رو کردم
چو درمانم نبخشیدی، به درد خویش خو کردم
چرا رو در تو آرم من که خود را گم کنم درتو
به خود باز آمدم نقش تو در خود جستجو کردم
خیالت ساده دل تر بود و با ما از تو یک رو تر
من این ها هردو با آیینه ی دل روبرو کردم
فشردم با همه مستی به دل سنگ صبوری را
ز حال گریه ی پنهان حکایت با سبو کردم
فرود آی ای عزیز دل که من از نقش غیر تو
سرای دیده با اشک ندامت شستشو کردم

برای اینکه در تکنیک بردباری خبره شویم خواندن سخنان یکی از بزرگترین متفکران جهان،آرلیوس مفید خواهد بود.او توصیه کرده است :((روحمان را با دنبال کردن مادیات آزار ندهیم چون آنها به آزردگی ما بی اعتنا خواهند بود.)) وباز (( چقدر مضحک وعجیب است نگرانی برای چیزهائی که در این دنیا رخ می دهد.)) در هنگ کنگ به یک ضرب المثل قدیمی چینی بر خوردم که از زبان دانشمندی ناشناخته گفته شده بود،اما نشان می داد که او کاملآبر اصل بردباری احاطه داشته است.او میگوید:((در موارد اضطراری کمی تأنی کنید.))دو کلمه آرامبخش دیگر می تواند واقعآما را در آسان گرفتن کمک کند،((خونسردی)) و ((نزاکت)) است. در گفتگوهای محاوره ای ممکن است این کلمات ، قدیمی به نظر رسند. امروزه بیشتر می گویند: ((هیچوقت اجازه ندهیم چیزی سپر محافظ را از ما بگیرد.))  یا به زبان امروزی :((نگذاریم چیزی ما را از پا بیندازد.))فقط احساس شوخ طبعی خود را حفظ کنیم و در زندگی آنرا به کار گیریم ((جوش نزنیم)) زیرا هیچ مشکلی برای همیشه پایدار نمی ماند.