ایصمیمی ای دوست

گاه و بیگاه لب پنجره ی خاطره ام می آیی

دیدنت " حتی از دور "

آب بر آتش دل می پاشد

آن قدر تشنه ی دیدار توام

که به یک جرعه نگاه تو قناعت دارم

دل من لک زده است

گرمی دست تو را محتاجم

و دل من به نگاهی از دور

طفلکی می سازد

ای قدیمی ای خوب

تو مرا یاد کنی یا نکنی

من به یادت هستم

من صمیمانه به یادت هستم

آرزویم همه سرسبزی توست

دایم از خنده لبانت لبریز

دامنت پر گل باد

مقصد ِ طلوع ِ خورشید کجاست / پشت ِ کدام پنجره باید شِکست / قصر ِ تماشایی ِ رویا کجاست /

 رو به کدام آینه باید نِشست / پنجره ی رو به نفسهای من / زمزمه ی پرتوی ِ خورشید نیست /

خاطره یِ رهگذر ِ قلب ِ من / قصر ِ تماشایی ِ امید نیست / حادثه ای از شب ِ بی حنجره /

معبر ِ دنیای ِ نگاه ِ مَنه / فاصله یِ دورترین مرز ِ شب / نقطه یِ پایان ِ صدای ِ مَنه

ایزدی

برون شو ای غم از سینه که لطف یار می‌آید

بعضی از آدمها پر از مفهوم هستند

پر از حس های خوبند

پر از حرفهای نگفته اند

چه هستند، هستند

و چه نیستند، هستند

... یادشان

خاطرشان

حس های خوبشان

آدمها

بعضی هایشان

سکوتشان هم پر از حرف هست

پر از مرهم به هر زخم است 

امروز هوای شهرم مه آلود ست

و من روی ابرها زندگی میکنم .

تبلور هوای مه آلود

در واژه های غم زده.

چیزی در درون من شکفت،

سطری از پی سطری دیگر...

نگاهم

از حصار شاخه ها و رودها گذشت.

در سراشیب غروب و میان سطرها

چه غریب است

که بخوانی مرا!

شکست عهد من و گفت هرچه بود گذشت..

بگریه گفتمش آری : ولی چه زود گذشت..

بهار بود و تو بودیّ و عشق بود و امید ،

بهار رفت و تو رفتیّ و هرچه بود گذشت

...

زمانی به عمر ، گرم خوش گذشت آن زمان بود ،

که در کنار تو با نغمه و سرود گذشت